SAMARIA

I.

SAMARIA

nomen viri, 1. Paral. c. 12. v. 5.

II.

SAMARIA

regio palaestinae inter Iudaeam ad Meridiem, et Galilaeam ad Septentrionem, Tribus Ephraim et Manasse cis Iordanein complexa, cum urbe eiusdem nominis, pulcherrima et munitissima, ac post Thersam Regum Israel sede: Steph. Σαμάρεια, πόλις Ι᾿ουδαίας, ἡμετονομαςθεῖσα Νεάπολις. καὶ Ε᾿παφρόδιτος μὲν τὸ ἐθνικὸν αὐτῆς Σαμαρεὺς εἶπε, ὁ δὲ Α᾿ντίοχος Σαμαρείτης. Iosephus l. 3. Iud. Antiq. c. 2. ab Amri Israelis rege conditam scribit, qui Simeron, vel Schomronem montem a quodam Semer emit: civitatemque, quam in montis vertice exstruxerat, a vendentis homine Simeron, sive (ut transtulit noster interpres, 1. Regum c. 16. v. 24.) Samariam A. M. 3112. appellavit. Hâc deinde Reges Israelitarum pro regia usi sunt. Alias Ecthenias dicta est, teste Eusehiô. Illam Elisaeus Propheta contra Berhadabum, Syriae Regem tultus est, militibus eius caecitate afflictis: quô factô hic irritatior, A. M. 3146. cum immenso exercitu urbem obsessam ad ulrimam famen redegit, miraculose liberatam. Capra tandem est A. M. 3314. a Salmanazare, post obsidionem trium annorum: Hic incolis alio translatis, novos hûc colonos misit, ex variis gentibus; quarum quaelibet proprlo Idolo inserviit: quibus per leons divinitus punitis, Rex aliquem ex captivis summisit, qui in agnitione veri Dei Samatitanos utcumque instrueret. Sed orta mox religionis miscella. Dein post Hyrcani Iudaeorum Pontificis expugnationem A. M. 3941. ab Herode rege iterum A. M. 4033. aedificata, et in honorem Caesaris Augusti Σεβαςτὴ dicta fuit, hodie Naplous. Sannaballeres regionis Praefectus, sub Datio fuit, cui fide non servatâ, Alexandro adhaesit; qui ipsi veniam templi in monte Garizim, similis Hierosolymitano, condendi proprerea concessit: ita autem Iudaeos eo facilius sub iugo suo retenturom se spetavit. Hic Pontificem Magnum generum suum manassen fratrem Iaddi instituit. Huic se iunxerunt omnes illi Sacerdores, qui peregrinis matrimoniis erant irretiti, imo quidquid Legis disciplinam ferre non poterat, Samariam, tamquam in Asylum, confluxit. Hinc schisma, inter Iudaeos et Samaritanos, de loco Adorationis legitimae contendentes: adhuc stetisse hoc templum, Iohannis tempore, ex Euangelio eius c. 4. v. 20. 21. patet. Non sacrificârunt: autem Samaritani, in templo, quod Hierosolymis erat, neque ullas legis ceremonias cum Iudaeis communes habebant. Resurrectionem morturoum inficiati, solum Mosis Pentateuchum pro Canonico habuerunt. Divisi in Essenios, sebvenos, Gorthenios et Dositheos. IESUM CHRISTUM ingreslu arcere conati, a tempore Zenonis Imperatoris in Christianos saevire, templa eorum diripere, etc. coeperunt, sed ab Imperatore puniti, etiamque Monte Garizim, fidelibus concessô, exuti sunt. At sub Anastasio, illô denuô potiti, quidquid Christianorum ibi deprehensum, occiderunt crudeliter: quae saevitia a Procopio punita est, qui Edeslâ cum copiis huc veniens, plurimos eorum neci dedit. Nihilominus sub Iustiniano denuo emergentes, etiam Regem sibi elegerunt, homine Iulianum, cuius auspiciis denuo in Christianos incredibilem saevitiam exercuêrunt, sed oppresssi ab Imperatoris militibus, et severissimis edictis coerciti sunt, Iulianô ultricibus flammis ustulatô. Tandem A. C. 551. mentiti se Christianos fore, per Sergium Episcopum Caesareensem ab Imperatore, ius iterum nacti sunt restamenta condendi, etc. nihilominus non destiterunt persequi Christianos omni tatione, usque ad Gregorium M. sub quo unus sectae huius Christianô mancipiô uti voluit Post quae tempora de illis Historici altum silent. Vide

Ioseph. Ant. Iud. Torniel. Salian. Spond. in Annal. V. T. Baron. in Annal. Eccl. G. Horrnium Historiâ Eccl. cum Notis et Observationibus Leydeckeri, ut et in Continuatione voce Samaria. Adde quod exstructa illa moles Templo Hierosolymitano aemula, a Manasse memorato, postquam stetisset annos 200. ab Hyrano diruta est, Franc. Burmann. Synopsi Theol. l. 4. c. 15. §. 28. fultque non minima dissidii materies inter utramque gentem, quod eousque efferbuit, ut mutuô commericiô penitus abstinuerint, neque licuerit Iudaeis cum Samaritanis cibum capere, ut colligere est, ex Iohann. c. 4. v. 9. Imo cum ex qualibet sub caelo natione Proselytos admitterent Iudaei, Samaritanum tamen admisere nullum, ut apparet ex sollemnibus ditis, quas vocant Excommunicationem in secrcto nominis tetragrammati, quasque ab Esra ac Nehemia in illos evibratas fuisse, dicunt Iudaei, ita sonantes: Postquam congreâssent totum populum, in Templo Iehovae, et adduxissent 300. Sacerdotes, attulissentque 300. tubas, et totidem exemplaria Legis, Levitae dirum canentes carmen devovebant Samaritanos omni genere Excommunicationis, in secreto nominis tetragrammati, ac in Decalogo, Excommunicatione item superioris atque inferioris domûs iudicii, ne ullus Israelita panem cum Samaritano

edat (hoc enim facere, idem soret, ac suillâ vesci) neve ex illis ullus unquam in Israele sit Proselytus, aut partem habeat, in resurrectione mortuorum. Vide Drusium in trib. Sect. l. 3. c. 11. ex Ilmedenu, et Ioh. Buxtorsium Ep. Hebr. p. 59. ubi R. Gersom literarum aperturam, sub huius excommunicationis poenâ, suis prohibuisse, narrat: supra quoque voce lithostrotus, ubi simile itidem conclave iuxta templum suum fecisse, et undecimum praeceptum Decalogo addidisse, ad templi sui dignitatem evehendam, vidimus. Quamvis vero cum Sadducaeis multa haberent communia, in eo tamen ab illis differebaut, quod Angelorum admitterent exsistentiam, qua de re vide Epiphanium Haer. 9. et 14. Thom. Godwyn. de Ritibus Hebr. l. 1. c. 11. et Seldenum de Iure N. et G. l. 2. c. 5. Leontius tamen et hoc negat, de Sectis Act. 2. p. 422. Memorantur hi Samaritae seu Samaritani, inter Historiae Aug. Scriptores, Ael. Lampridio, in Vita Heliogabali c. 3. Dicebat praeterea, Iudaeorum et Samaritanorum religiones et Christianorum devotionem illuc transferendam, ut omnium cuturarum secretum Heliogabali sacerdotium teneret. Et Spartiano in'Spistola hadriani de Aegypto et Alexandria, ubi similiter tria haec nomina iunguntur, Nemo illic Archisynagogus Iudaeorum, nemo Samarites, nemo Christianorum Presbyter: ubi quinam sic vocentur et quomodo ab Hebraeis discernantur, explicatum est quoque Scaligero De Emendat. l. 7. Sed et ab Imperatorib. in Constitiationibus diversis separantur hae duae sectae. Photius in Nomocan. tit. 6. c. 7. Samaritas agricolas a reliqua illa gente distinguit, et fuisse hos meliore conditione, quam ceteros, ostendit, Σαμαρείτας γεωργοὺς nominans, et Σαμαρείτας τοὺς τὰ γήδια διαγεωργοῦντας. At Iudaei terram possidere simul et colere a multis saeculis desierunt: etsi in Beniamini Iudaei Itincrario legas aliquor locis Iudaeos γεωργοὺς. Sed ut plutimum tam Samaritae, quam Iudaei, negotiatoribus operas locabant. Unde factum, ut Samaritae Constantinopoli vocarentur Minisiri mensariorum, qui rationes conficientibus aderant, et iis subscribebant. Iustinianus in Edicto, Περὶ αργυροπρατικῶν συναλλαγμάτων. Εἰ γράμματα φέροι αὐτοῦ τȏυ

τῆς τραπέζης προεςτηκότος, τȏυ δὲ ὑπογραφέως αὐτοῦ, οὓς Σαμαρείτας καλοῦ???ι.. Si literas attulerit ipsius Mensae praefecti, seu ministri eius, quos Samaritas vocant. Et fortasse allusum a primis Auctoribus eius nominis, ad vocis notionem. Est enim σαμαρείτης, ut si dicas φυλακή???ιος, a verbo, quod custodire et observare significabat. Vide Isaac. Casaubonum Not. ad Lamprid. loc. cit. Plura de iis vide apud Auctores laudatos Cl. Suicero Thes. Eccl. voce Σαμαρείτης3. Ubi solum admisisse Pentareuchum, illosqueve in 4. sectas divisos, Gorthenos, Sevaeos, Essenos et Dositheos, addit.